 |
|
|
| nadzieja.pl > infoBiblia > najczęściej zadawane pytania (FAQ) > islam | |||
 |
|||
|
|
·ISLAM·
STRONA GŁÓWNA FAQ |
ALKOHOL | AMULETY
| ANTYCHRYST |
ASTROLOGIA Co Biblia mówi na temat muzułmanów (Islamu)? Biblia nie wspomina bezpośrednio o „Islamie”, ale mówi o Arabach (ludu arabskim) jako Dzieciach Abrahama, którzy odziedziczyli „kraj wschodni”. Tak więc historia muzułmanów (ludzi, którzy wyznają Islam) rozpoczyna się od proroka Abrahama i jego potomków, zaczynając od Ismaela, pierworodnego syna Abrahama. Pierworodnym synem Abrahama i Hagar Egipcjanki był Ismael. Biblia (Tora) mówi: „Potem Hagar urodziła Abramowi syna. Abram nadał synowi swemu, którego urodziła Hagar, imię Ismael.” 1 MOJŻ. 16,15 (BW) Abraham otrzymał od Boga specjalną obietnicę, która mówiła, że z potomków Ismaela powstanie wielki naród. Biblia (Tora) mówi: „Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki.” 1 MOJŻ. 17,20 (BW) Imię pierworodnego syna Abrahama (Ismael), nadane mu przez Boga za pośrednictwem anioła, przypomina nam o Bożej łasce. Ismael dosłownie oznacza „Bóg słyszy” — i rozumie, i odpowie, kiedy będziesz tego potrzebował. Biblia (Tora) mówi: „I znalazł ją anioł Pański przy źródle wód na pustyni, przy źródle na drodze do Szur, i rzekł: Hagar, niewolnico Saraj, skąd przychodzisz i dokąd idziesz? A ona odpowiedziała: Uciekłam przed panią moją Saraj. Na to rzekł do niej anioł Pański: Wróć do swej pani i oddaj się pod jej władzę! Rzekł jeszcze do niej anioł Pański: Rozmnożę bardzo potomstwo twoje, tak iż z powodu mnogości nie będzie go można policzyć. Nadto rzekł do niej anioł Pański: Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej.” 1 MOJŻ. 16,7-11 (BW) Gdy Hagar z Ismaelem wyruszyli do Arabii, anioł ponownie jej się ukazał. Biblia (Tora) mówi: „I usłyszał Bóg głos chłopca, i zawołał anioł Boży na Hagar z nieba, i rzekł do niej: Cóż ci to, Hagar? Nie bój się, bo Bóg usłyszał głos chłopca tam, gdzie jest. Wstań, podnieś chłopca i ujmij go ręką swoją, bo uczynię z niego naród wielki. I otworzył Bóg oczy jej i ujrzała studnię z wodą, a poszedłszy, napełniła bukłak wodą i dała chłopcu pić. I był Bóg z chłopcem, a gdy podrósł, zamieszkał na pustyni i był łucznikiem. Mieszkał on na pustyni Paran; a matka jego wzięła dla niego żonę z ziemi egipskiej.” 1 MOJŻ. 21,17-21 (BW) Potomkowie Ismaela oraz synowie Abrahama i Ketury otrzymali wschodni kraj i nazywani są dziećmi lub ludźmi wschodu. Są przodkami Arabów. Muhamed, prorok Islamu, odtwarza swój rodowód do Ismaela przez jego najstarszego syna, Nabajota. Biblia (Tora) mówi: „A synów nałożnic, które miał Abraham, obdarował Abraham i wyprawił ich od Izaaka, syna swego, jeszcze za życia swego na wschód, do kraju wschodniego... Takie są dzieje rodu Ismaela, syna Abrahama, którego urodziła Abrahamowi Hagar, Egipcjanka, niewolnica Sary. A te są imiona synów Ismaela, według których nazwane są ich rody: Pierworodnym Ismaela był Nebajot, po nim Kedar, Adbeel, Miwsam, Miszma, Duma, Massa, Hadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma. To są synowie Ismaela i takie są nazwy ich zagród i koczowisk, dwunastu książąt plemion ich. A Ismael dożył stu trzydziestu siedmiu lat. Potem opadł z sił i umarł, i został przyłączony do przodków swoich. Mieszkali oni od Chawili aż do Szur, które leży na wschód od Egiptu na drodze do Aszszuru. Osiadł on tam na przekór wszystkim pobratymcom swoim.” 1 MOJŻ. 25,6.12-18 (BW) Obszary wspomniane w wierszu 18-tym leżą na Bliskim Wschodzie. W Biblii (Torze) możemy znaleźć świadectwo więzi łączących potomstwo Abrahama przez Izaaka (Żydzi) z potomstwem Abrahama przez Ismaela (Arabowie i prorok Islamu, Muhamed). Ismael i Izaak razem pochowali swojego ojca Abrahama. Biblia (Tora) mówi: „A Abraham dożył stu siedemdziesięciu pięciu lat. I opadł z sił, i umarł w pięknej starości, sędziwy i syty dni, i został przyłączony do przodków swoich. I pochowali go Izaak i Ismael, synowie jego, w jaskini Machpela, na polu Efrona, syna Sochara, Chetyty, naprzeciw Mamre, na polu, które kupił Abraham od Chetytów. Tam pochowany został Abraham i Sara, żona jego.” 1 MOJŻ. 25,7-10 (BW) Ismaelici (potomkowie Ismaela stali się handlarzami przypraw) uratowali Józefa (syna Jakuba, syna Izaaka). Biblia (Tora) mówi: „Potem zasiedli do posiłku, a gdy podnieśli oczy, ujrzeli karawanę Ismaelitów, przybywającą z Gileadu; wielbłądy ich niosły wonne korzenie, balsam i mirrę, a szły niosąc to do Egiptu... Gdy więc przechodzili mężowie, kupcy midianiccy, wyciągnęli Józefa ze studni na górę i sprzedali Józefa Ismaelitom za dwadzieścia srebrników, ci zaś przywiedli Józefa do Egiptu.” 1 MOJŻ. 37,25.28 (BW) Uratowanie Józefa przez Ismaelitów i zabranie go do Egiptu było częścią Bożego planu. Biblia (Tora) mówi: „Lecz teraz nie trapcie się ani nie róbcie sobie wyrzutów, żeście mnie tu sprzedali, gdyż Bóg wysłał mnie przed wami, aby was zachować przy życiu. Bo już dwa lata trwa głód na ziemi, a jeszcze będzie pięć lat bez orki i żniwa. Bóg posłał mnie przed wami, aby zapewnić wam przetrwanie na ziemi i aby wielu zostało zachowanych przy życiu.” 1 MOJŻ. 45,5-7 (BW). Jetro (Midianita, Arab, jeden ze „wschodnich” synów Abrahama), pomógł Mojżeszowi, gdy ten dla ratowania swojego życia uciekł z Egiptu. Jetro zachował wiarę w jedynego, prawdziwego Boga i przekazał tą wiarę Mojżeszowi, który znał religię z dworu Faraona, ale podobnie jak pozostali Hebrajczycy w Egipcie, prawie zapomniał o wierze swoich ojców. Biblia (Tora) mówi: „A gdy faraon usłyszał o tym, chciał Mojżesza zabić. Lecz Mojżesz uciekł przed faraonem, udał się do ziemi Midianitów i usiadł przy studni. A kapłan Midianitów miał siedem córek; przyszły one i czerpały wodę i napełniły koryto, aby napoić trzodę ojca swego... Mojżesz zgodził się pozostać u tego męża, ten zaś dał Mojżeszowi swoją córkę Sypporę za żonę... Gdy Mojżesz pasał trzodę teścia swego Jetry, kapłana Midianitów, pognał raz trzodę poza pustynię i przybył do góry Bożej, do Horebu.” 2 MOJŻ. 2,15-16.21; 3,1 (BW) Job, człowiek Wschodu — Arab — znosi cierpienia, dając tym przykład cierpliwego poddania się Bogu i ukazując wielki bój jaki toczy się pomiędzy Bogiem i Szatanem. Biblia (Tora) mówi: „Był mąż w ziemi Uz imieniem Job; a mąż ten był nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego. I urodziło mu się siedmiu synów i trzy córki. A dobytek jego stanowiło siedem tysięcy owiec i trzy tysiące wielbłądów, pięćset par wołów i pięćset oślic oraz bardzo wiele służby; był to mąż najmożniejszy ze wszystkich mieszkańców Wschodu. Synowie jego zwykle wydawali uczty, każdy w swym domu w swoim dniu; wtedy posyłali po trzy swoje siostry i zapraszali je, aby z nimi jadły i piły. A gdy minęły dni uczty, posyłał Job po nich, aby ich poświęcić: wstawał wczesnym rankiem i składał całopalenia za każdego z nich. Myślał bowiem Job: Może zgrzeszyli moi synowie i znieważyli Boga w swych sercach; tak czynił Job zawsze. Otóż zdarzyło się pewnego dnia, że przybyli synowie Boży, aby się stawić przed Panem, a wśród nich przybył też i szatan. I rzekł Pan do szatana: Skąd przybywasz? A szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Wędrowałem po ziemi i przeszedłem ją wzdłuż i wszerz. Rzekł Pan do szatana: Czy zwróciłeś uwagę na mojego sługę, Joba? Bo nie ma mu równego na ziemi. Mąż to nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego. Na to szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Czy za darmo jest Job tak bogobojny? Czy Ty nie otoczyłeś go zewsząd opieką wraz z jego domem i wszystkim, co ma? Błogosławiłeś sprawie jego rąk i jego dobytek rozmnożył się w kraju. Lecz wyciągnij tylko rękę i dotknij tego, co ma; czy nie będzie ci w oczy złorzeczył? Na to rzekł Pan do szatana: Oto wszystko, co ma, jest w twojej mocy, tylko jego nie dotykaj! I odszedł szatan sprzed oblicza Pana. I zdarzyło się pewnego dnia, gdy jego synowie i jego córki jedli i pili wino w domu swego najstarszego brata, że przybył posłaniec do Joba, mówiąc: Woły orały, a oślice pasły się obok nich. Wtem napadli Sabejczycy i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; uszedłem tylko ja sam, aby ci o tym donieść. Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Ogień Boży spadł z nieba, spalił trzodę i sługi i pochłonął je; uszedłem tylko ja sam, aby ci o tym donieść. Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Chaldejczycy wystawili trzy hufce, napadli na wielbłądy i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; uszedłem tylko ja sam, aby ci o tym donieść. Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Twoi synowie i twoje córki jedli i pili wino w domu swego najstarszego brata. Wtem gwałtowny wicher zerwał się od pustyni i uderzył na cztery węgły domu, tak że on zawalił się na młódź i zginęli; uszedłem tylko ja sam, aby ci o tym donieść. Wtedy Job powstał, rozdarł szaty i ogolił głowę; potem padł na ziemię i oddał pokłon, i rzekł: Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi stąd odejdę. Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione. W tym wszystkim nie zgrzeszył Job i nie wypowiedział nic niestosownego przeciwko Panu. I zdarzyło się pewnego dnia, że przybyli synowie Boży, aby się stawić przed Panem; wśród nich przybył też i szatan, aby się stawić przed Panem. I rzekł Pan do szatana: Skąd przybywasz? A szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Wędrowałem po ziemi i przeszedłem ją wzdłuż i wszerz. Rzekł Pan do szatana: Czy zwróciłeś uwagę na mojego sługę Joba? Bo nie ma mu równego na ziemi. Mąż to nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego, trwa jeszcze w swej pobożności, chociaż ty mnie podburzyłeś, abym go bez przyczyny zgubił. Na to szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Skóra za skórę! Wszystko, co posiada człowiek, odda za swoje życie. Lecz wyciągnij tylko rękę i dotknij jego kości i jego ciała, a na pewno będzie ci złorzeczył w oczy. Na to rzekł Pan do szatana: Oto jest w twojej mocy, tylko jego życie zachowaj. I odszedł szatan sprzed oblicza Pana, i dotknął Joba złośliwymi wrzodami od stóp aż do głowy. Wtedy ten wziął sobie skorupę, aby się nią skrobać; i siedział w popiele. I rzekła doń jego żona: Czy jeszcze trwasz w swojej pobożności? Złorzecz Bogu i umrzyj! Odpowiedział jej: Mówisz, jak mówią kobiety nierozumne. Dobre przyjmujemy od Boga, czy nie mielibyśmy przyjmować i złego? W tym wszystkim nie zgrzeszył Job swymi usty.” JOB. 1,1-22; 2,1-10 (BW) Kaleb, Arab, daje nam przykład swoją odwagą i współpracą z Jozuem w prowadzeniu Hebrajczyków do Ziemi Obiecanej. Biblia (Tora) mówi: „Kaleb uspakajał lud wzburzony na Mojżesza, mówiąc: Gdy wyruszymy na nią, to ją zdobędziemy, gdyż ją przemożemy. Lecz mężowie, którzy poszli z nim, mówili: Nie możemy wyruszyć na ten lud, gdyż jest on od nas silniejszy... A Jozue, syn Nuna, i Kaleb, syn Jefunnego, spośród tych, którzy zbadali tę ziemię, rozdarli swoje szaty i rzekli do całego zboru izraelskiego: Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, jest ziemią bardzo, bardzo dobrą. Jeżeli Pan ma w nas upodobanie, to wprowadzi nas do tej ziemi i da nam tę ziemię, która opływa w mleko i miód, tylko nie buntujcie się przeciwko Panu. Nie lękajcie się ludu tej ziemi, będą oni naszym pokarmem; odeszła od nich ich osłona, a Pan jest z nami. Nie bójcie się ich! A gdy cały zbór zamierzał ich ukamienować, chwała Pana ukazała się w Namiocie Zgromadzenia wszystkim synom izraelskim.” 4 MOJŻ. 13,30-31; 14,6-10 (BW) W czasach, gdy wśród Hebrajczyków niewielu było wiernych Bogu, prorok Jeremiasz pochwalił Rekabitów, ludzi Wschodu, z tego samego rodu co Kaleb, za ich mocną i niezachwianą wiarę. Biblia (Tora) mówi: „Słów Jonadaba, syna Rekaba, który nakazał swoim synom, aby nie pili wina, dotrzymano i nie piją aż po dzień dzisiejszy, bo są posłuszni przykazaniu swojego ojca. Ja zaś przemawiałem do was nieustannie i gorliwie, a nie usłuchaliście mnie... A do bractwa Rekabitów rzekł Jeremiasz: Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Ponieważ usłuchaliście nakazu Jonadaba, swojego ojca, i przestrzegaliście wszystkich jego nakazów, i postępowaliście dokładnie zgodnie z tym, co wam nakazał, dlatego tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Nie braknie w rodzie Janadaba, syna Rekaba, po wszystkie dni takiego, kto by stał przed moim obliczem.” JER. 35,14.18-19 (BW) Mędrcy ze Wschodu (Persji) przynieśli dary dla nowonarodzonego Jezusa. Biblia (Injil) mówi: „Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest ten nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na Wschodzie i przyszliśmy oddać mu pokłon... Oni zaś, wysłuchawszy króla, odeszli. A oto gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie, wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca, gdzie było dziecię, zatrzymała się. A ujrzawszy gwiazdę, niezmiernie się uradowali. I wszedłszy do domu, ujrzeli dziecię z Marią, matką jego, i upadłszy, oddali mu pokłon, potem otworzywszy swoje skarby, złożyli mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. A ostrzeżeni we śnie, by nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do ziemi swojej.” MAT. 2,1-2. 9-12 (BW) Według proroctwa, potomkowie Abrahama przez Ismaela przyjdą do Bożej świątyni, aby oddawać Mu chwałę i uwielbienie. Wielu uczonych odnosi tę przepowiednię do zgromadzenia ludzi na Nowej Ziemi, w niebie, raju. Biblia (Tora) mówi: „Gromady wielbłądów zaroją się, młode wielbłądy Midianitów i Efy, wszyscy przyjdą z Saby; przywiozą złoto i kadzidło, śpiewając pieśni pochwalne na cześć Pana. Wszystkie owce Kedareńczyków zbiorą się u ciebie, barany Nebatejczyków będą na twoje usługi, pójdą jako miła ofiara na mój ołtarz; a tak uświetnię wspaniały mój przybytek.” IZAJ. 60,6-7 (BW). Narody wymienione w tych wersetach to potomkowie Abrahama, dzieci Wschodu, Arabowie, przodkowie muzułmanów. Ostatnia księga w Piśmie Świętym w Injil nazywa się Księgą Objawienia. Jest to objawienie, które zostało przekazane Jezusowi. Biblia (Injil) mówi: „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał. Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.” OBJ. 1,1-3 (BW). Wielu uczonych interpretuje siłę opisaną w OBJ. 9,1-12 jako Islam i muzułmańskiego proroka Muhameda. Biblia (Injil) mówi: „I zatrąbił piąty anioł; i widziałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię; i dano jej klucz od studni otchłani. I otwarła studnię otchłani. I wzbił się ze studni dym jakby dym z wielkiego pieca, a słońce i powietrze zaćmiły się od dymu ze studni. A z tego dymu wyszły na ziemię szarańcze, którym dana została moc, jaką jest moc skorpionów na ziemi.” OBJ. 9,1-3 (BW) Jest to siła, której powiedziano, aby wyrządzała szkodę tylko tym ludziom, którzy NIE otrzymali „pieczęci Bożej”. Biblia (Injil) mówi: „I powiedziano im, aby nie wyrządzały szkody trawie, ziemi ani żadnym ziołom, ani żadnemu drzewu, a tylko ludziom, którzy nie mają pieczęci Bożej na czołach.” OBJ. 9,4 (BW). Islam rzeczywiście szanował tych Chrześcijan, którzy zachowywali czystą, monoteistyczną wiarę, ale „wyrządzał szkodę” tym, których wiara została zanieczyszczona przez bałwochwalstwo i politeizm. Przywódca Islamu nazwany jest „aniołem studni otchłani”. Greckie słowo „angelos”, tłumaczone jako „anioł”, znaczy również „posłaniec”. Studnia otchłani może być rozumiana jako miejsce odludne, pustynia. Jeżeli w rzeczywistości odniesiemy je do Islamu, logicznym następstwem będzie odniesienie jej do Arabii. Tak więc przywódca Islamu będzie „posłańcem Arabii”. Biblia (Injil) mówi: „I miały nad sobą jako króla anioła otchłani, którego imię brzmi po hebrajsku Abaddon, po grecku zaś imię jego brzmi Apollyon (Niszczyciel).” OBJ. 9,11 (BW). Dla Hebrajczyków i Greków, których religia nie pozostała nieskażona, jest on znany jako „niszczyciel”. Celem tej siły było skłonienie ludzi, aby oddawali cześć jedynemu, prawdziwemu Bogu i porzucili swoje bałwochwalstwo i grzechy. Jednak większość ludzi nie odwróciło się od swoich grzechów. Biblia (Injil) mówi: „Pozostali ludzie, którzy nie zginęli od tych plag, nie odwrócili się od uczynków rąk swoich, nie przestając oddawać czci demonom oraz bałwanom złotym i srebrnym, i spiżowym, i kamiennym, i drewnianym, które nie mogą ani widzieć, ani słyszeć, ani chodzić, i nie odwrócili się od zabójstw swoich ani od swoich czarów, ani od wszeteczeństwa swego, ani od kradzieży swoich.” OBJ. 9,20-21 (BW)
|
|
|||||||
|
[
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
|||||||||
|
|
|||||||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
|||||||||
 |
|
